تو حق نداری از آدمی که بابت دیدن اشکات توی اتوبوس میاد کن

تو حق نداری از آدمی که بابت دیدن اشکات توی اتوبوس میاد کنار گوشت و میپرسه چیشده دلگیر بشی...
حق نداری با اونی که وسط خیابون از چهره ی درهم رفتت میخواد کمکت کنه دعوا کنی
حق نداری سر مادرت داد بزنی چون یه سوال رو دو بار پرسیده و نمیدونه که تو چقدر بی حوصله ای!
تو نمیتونی بزنی توی گوش بچه ی دوساله ای که مقابلت شکلک در میاره تا چهرت بخنده و نمیدونه که تو نه تنها خندت نمیگیره که بیشتر بغضت میگیره که کاش جای اون بودی....
نمیتونی به کارفرمات بگی صداشو توی گلوش قورت بده و بهت زور نگه چون تو به اندازه کافی توی زندگیت زور شنیدی...
نمیتونی بگی کسی باهات شوخی نکنه و سوال نپرسه چون تو دیگه از هیچ چیزی خندت نمیگیره و فکت درد گرفته از تظاهر به خنده و اینکه مثلا چقدر بقیه بامزه هستن...
تو نمیتونی آدمارو از خودت دور کنی و یا به همشون بفهمونی که حالت خوب نیست
که حوصله هیچکدوم رو نداری
که خسته ای
خسته از صبر...از سکوت...از ساختن و جنگیدن و باختن...
تو فقط میتونی خودتو مجازات کنی
خودتو تنبیه کنی و بزنی توی گوش خودت ...
چون هیچکس مسئول بی حوصلگیای تو نیست!
هیچکس مسئول اعصاب نداشته توی نیست
و فقط خودت مقصری...
تو فقط میتونی زانوهاتو بغل کنی و بری گوشه اتاقت تنها بشینی و حماقتاتو بشماری...
و از هیچکسی توقع نداشته باشی تا درکت کنه!
چون هیچکسی مسئول اشتباهات تو و راهِ بیجایی که رفتی نیست...هیچکسی!