ت

ﻭﺍﻱ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﻟﺒﺮﻡ

ﻣﺴﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻡ

ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺷﺮﺍﺏ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ

ﭼﻪ ﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﺷﻲ ﺑﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺳﺎﻏﺮﻡ

ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﻱ ﺑﻴﺶ ﺍﺯﻳﻨﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﻟﺪﺍﺭﻡ ﺗﻮﻳﻲ

ﺯﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺩﺍﺋﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﺎﻛﺮﻡ

ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﻱ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ

ﺩﻟﺒﺮﻱ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ

ﺧﺮﻣﻦ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻮﺭ ﺷﺮﺍﺭ ﻋﺸﻖ ﺳﻮﺧﺖ

ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻛﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﺯ ﻫﺠﺮﺕ ﺻﺎﺑﺮﻡ

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣُﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻏﻤت