خیلی خسته ام...

خیلی خسته ام...
خیلی...
راستش از بعد آزمون جامع(که هنوز نتیجه اش نیومده) یه حس کرختی بدی دارم...
حس آدمی که با خودش میگه: خب... الان باید چیکار کنم...
از 35 سالگی به بعد آدم خیلی با این موضوع درگیر میشه...
از یه سنی به بعد آدم حس میکنه باید تصمیمات درست و معقول بگیره... چون دیگه زمان زیادی نداره...
برای من از 35 سالگی اتفاق افتاد...
هرچی سن آدم بالاتر میره، تنهایی میتونه خطرناکتر بشه...
ممکنه فکر کنید آدم تنها آقای خودشه...
هرکاری بخواد میکنه...
اما اینطور نیست...
آدم تنها عملا آچمز میشه...
گیر میکنه تو خودش با زندگی...
تنهایی از یه سنی به بعد همراه خیلی بی رحمیه...
مدام عرض اندام میکنه...
بعد تو بخاطر کوچکترین رفتار اطرافیان آزرده خاطر میشی...
تنهایی مدام میگه: ببین تو چقدر منی!
نمیدونم چرا اینا رو اینجا نوشتم...
شاید چون ذهنم درگیره...
درگیر اینکه در آستانه 39 سالگی من کی هستم؟ تا حالا تو زندگیم چیکار کردم و از این به بعد چه انتخابی بکنم که زودبازده و درست باشه...
احساس میکنم توی 39 سالگی مهمترین چالشی که ذهنم باهاش درگیر میشه اینه:
خیلی دیگه فرصت نیست
زندگی افتاده رو دور تندش...