نمی دانم از او چه بگویم؟

نمی دانم از او چه بگویم؟
چگونه بگویم؟
خواستم از «بوسوئه» تقلید کنم، خطیب نامور فرانسه که روزی در مجلسی با حضور لویی، از «مریم» سخن می گفت.
گفت: هزار و هفتصد سال است که همه سخنوران عالم درباره مریم داد سخن داده اند.
هزار و هفتصد سال است که همه فیلسوفان و متفکران ملت ها در شرق و غرب، ارزش های مریم را بیان کرده اند.
هزار و هفتصد سال است که شاعران جهان در ستایش مریم همه ذوق و قدرت خلّاقه شان را به کار گرفته اند.
هزار و هفتصد سال است که همه هنرمندان، چهره نگاران، پیکرسازان بشر، در نشان دادن سیما و حالات مریم هنرمندی های اعجاز گر کرده اند.
اما مجموعه گفته ها و اندیشه ها و کوشش ها و هنرمندی های همه در طول این قرن های بسیار، به اندازه این کلمه نتوانسته اند عظمت های مریم را بازگویند که: «مریم (س)، مادر عیسی (ع) است.»
و من خواستم با چنین شیوه ای از فاطمه بگویم، باز درماندم؛
خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجه بزرگ است؛
دیدم فاطمه نیست.
خواستم بگویم که فاطمه دختر محمد است؛
دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم که فاطمه همسر علی است؛
دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم که فاطمه مادر حسین است؛
دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است؛
باز دیدم که فاطمه نیست.
نه! این ها همه هست و این همه فاطمه نیست.

فاطمه، فاطمه است.

✍دکتر علی شریعتی