آن دو بیت چشم تو خیام را دیوانه کرد

آن دو بیت چشم‌ تو خیام را دیوانه کرد
خانه و کاشانه‌ی عطار را ویرانه کرد

مثنوی‌های لبت را شصت من کاغذ کم است
مولوی و‌ شمس را با یکدگر بیگانه کرد

هر چه شاعر بود و هر صاحب‌مقامی عاقبت!
سرخوش از چشمان‌مستت راهی میخانه کرد

گیسوانت را نده هر دم به آغوش نسیم
موج ‌گیسویت شرار اندر دل پروانه کرد

عشوه و طنازیت را حافظ شیراز دید 
گفت: خوش بر حال معشوقی که مویت شانه کرد!