زندگی بدون عشق مثل قهوه بدون شکر می مونه.

زندگی بدون عشق مثل قهوه بدون شکر می مونه.
اولش که اونو مزه میکنی تلخیش توی ذوقت میزنه و اذیتت میکنه
ولی وقتی دوباره فنجون رو به لبت نزدیک میکنی و جرعه ی بعدی رو می نوشی
حس میکنی که مزه ی تلخ قهوه اونقدرها هم آزار دهنده نیست.
به قهوه خوردنت ادامه میدی و به تلخی قهوه عادت میکنی...
فنجون خالی رو کنار میذاری و باخودت فکر میکنی که میشه تلخی قهوه بدون شکر رو تحمل کرد و اون رو بارها و بارها امتحان کرد.
مشغول روزمرگی هات میشی و بعد از مدتی،
طعم دهانت توجهت رو جلب میکنه و به امید اینکه مزه ی تلخ دیگه احساس نشه تو رو مجبور به سرکشیدن لیوان آب میکنه...
اون تلخی کمرنگ میشه ولی ازبین نمیره.
تو فکر میکردی که به طعم قهوه عادت کردی ولی یکم بعد سعی میکردی که مزه ی دهانت رو عوض کنی و تلخی رو از بین ببری.
زندگی بدون عشق هم درست مثل مزه کردن فنجون قهوه ی تلخِ،
اول فکر می کنیم که میتونیم به زندگی بدون عشق عادت کنیم و میتونیم بدون اینکه عاشق باشیم و عاشقی کنیم به زندگیمون ادامه بدیم
اما مدتها که بگذره جای خالی عشق رو توی زندگیمون حس می کنیم
و بالاخره یه جایی اون خلاء ما رو متوجه خودش می کنه
اون لحظه هست که سعی می کنیم خلاء رو پرکنیم...
دنبال هرچیزی میگردیم تا جای خالی عشق رو توی زندگیمون پرکنه
و جای خالی عشق توی زندگی ممکنه کمرنگ بشه ولی چیزی نیست که بتونه این خلاء رو کاملا از بین ببره
جز خود "عشق"

❤"دوستای خوب اگه نظرتون رو راجب متن بگید ممنون میشم"❤