گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری

دانی که رسیدن هنر گام زمان است

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود

دریا شود آن رود که پیوسته روان است