🍃

🍃
یک قاعده ی کلی در مورد هرگونه عشقی وجود دارد،
چه عشق به زندگی باشد،
چه عشق به یک انسان دیگر،
به یک حیوان، و یا یک گل :
من هنگامی می توانم دوست بدارم که عشق من «درخور»معشوق باشد و با نیازها و طبیعت او «همخوانی» داشته باشد.
عشق من به گیاهی که به آب کم نیاز دارد، خود را در این نشان می دهد که تنها همانقدر که نیاز دارد به آن آب بدهم.
اگر درباره ی «آنچه که برای گیاهان سودمند است» یک پیش باوری دارم، مثلا این که همه ی گیاهان به آب فراوان نیاز دارند، گیاه را خراب خواهم کرد و از بین خواهم برد، چون نمی توانم آن را چنان که بایسته ی اوست دوست بدارم .
پس فقط دوست داشتن و «بهترین آرزوها» را برای یک موجود زنده ی دیگر داشتن، کافی نیست.
تا ندانم «نیاز» یک گیاه،
یک حیوان، یک کودک، یک مرد، و یا یک زن چیست، و تا نتوانم خود را از پیش فرض ام در این باره، که بهترین چیز برای دیگران چیست
و از «میل ام به کنترل دیگران» ،
رها کنم،
"عشق من ویرانگر است" .


® ╯\╲