میگویند چشمی که دائم عیبهای دیگران رو ببینه،

میگویند چشمی که دائم عیبهای دیگران رو ببینه،
اون عیب رو به ذهن منتقل میکنه و ذهنی که دائما با عیبهای دیگران درگیره، آرامش نداره، درونش متلاطم و آشفته است..
در عوض چشمی که یاد گرفته همیشه زیباییها رو ببینه، اول از همه خودش آرامش پیدا میکنه.
چون چشم زیبابین عیبهای دیگران رو نمی بینه و دنیای درونش دنیای قشنگی هاست...