بروند اما راحت برنگردند

بروند اما راحت برنگردند

چنین شبهایی، هوادار تنهاست. با خودش تک به تک می‌شود که پس چه شد آن همه تعصبی که خیال می‌کردیم؟!فرمانده، لقب کمی نبود برای امید ابراهیمی. به خصوص بعد از سه بازی جانانه در جام جهانی اما واقعیت را باید صریح و لخت نوشت و حتی اگر دوستش ندارید، به آن فکر کنید.

راستش من بین ستاره‌های درجه یک، کسی را در یک دهه گذشته در استقلال نمی‌شناسم که هوادار را به پول ترجیح داده باشد. بارها دیدم که چهره‌های به ظاهر متعصب در پشت پرده بر سر مطالبات خود چه رفتارهایی از خود نشان دادند و باور ندارم که حتی من و شما هم جای امید ابراهیمی بودیم بین ۶ میلیارد و ۲/۵ میلیارد، دومی را انتخاب می‌کردیم! (منصفانه فکر کنید)

ابراهیمی از سال ۹۳ که به استقلال آمد، هر فصل مو را از ماست کشید و با وسواس و سختگیری زیاد قراردادش را تمدید کرد و پول کمی هم از استقلال نگرفت و جزو بهترین‌ها و گرانقیمت‌‌‌ها بود. با شرایط نرخ ارز در ایران جدایی ابراهیمی، اتفاق عجیبی نیست و نالیدن از فوتبال بدون عشق و تعصب هم واقعا دیگر رفتار آماتوری محسوب می‌شود اما یک نکته مهم وجود دارد که همیشه توسط باشگاه استقلال نادیده گرفته می‌شود.

تیم محبوب این هوادار مغموم را به ترمینال پا به سن گذاشته‌ها تبدیل نکنید. اینها که می‌روند در ته ذهن خود خیال می‌کنند که درِ استقلال همیشه به رویشان باز است. بیراه هم فکر نمی‌کنند. مثلا امید ابراهیمی در ذهن خود پژمان منتظری را مثال می‌زند که نیم فصل از استقلال رفت و در سالهای آخر دوباره برگشت و خیلی‌های دیگر. در بازگشت این ستاره‌ها که تا رو به افول نباشند هم برنمی‌گردند، سختگیری کنید و اجازه ندهید که به راحتی و با بیشترین مبلغ برگردند. هواداری هم که حالا ناراحت است، این شبها را به راحتی فراموش نکند./