مردها همیشه هم ...

مردها همیشه هم ...
موجودات قدرت مندی نیستند...
آنها موجودات متظاهری اند...
که یاد گرفته اند...
بغضشان را ..
پشت لبخندهای مرموزشان...
و خستگی هایشان را...
پشت داد و بیداد های بلندشان پنهان کنند
و هم چنان تکیه گاه بمانند...
و برای این که لو نروند..
پایشان را روی پدال گاز فشار دهند...
تا استرس و نگرانی در چهره شان معلوم نشود
اگر میشد قلب مردها را...
کالبد شکافی کرد...
شک ندارم که میشد...
تکه تکه تکه های زخمی قلبشان را دید
که با هیچ چیز وصله نمی خورد...
و اگر در عمقِ عمقِ چشم هایشان خیره شوی
دریاچه ای از اشک و غم را می بینی...
مردها بلد نیستند قوی باشند...
و بدون ترس از قضاوت...
ناگهان گریه کنند...
دلشان که بگیرد...
روانه ی خیابان ها می شوند...
موزیک را تا ته زیاد می کنند...
و غرق می شوند در دود سیگارشان...
و فرو می روند در خاطراتشان...
دلتنگی مردها را باید از سکوتشان فهمید...
از چشم های خسته ی بی روحشان...
از سعی و تظاهرشان ...
برای حفظ وجه ی سنگی شان...
گاهی با تمام زنانِگی...
باید برای یک مرد تکیه گاه بود...