خیلی خسته ام...

خیلی خسته ام...
نه جسمم دیگه تاب میاره... نه روحم...
بی تاب شنیدی؟
بی تاب رفتنم...
شده به این نقطه برسی که هیچ دلیلی برای ادامه پیدا نکنی؟
هیچ دلیلی برای ادامه دادن ندارم...
اینجا نقطه ای از زندگیه که دلایلت در نظرت بیرنگ میشه...
و با خودت فکر میکنی چرا تموم نمیشه؟
یه جایی از جدایی هست آدم میبینه شده یه غریق وسط یه دریا و جزیره ای که هر لحظه دورتر میشه...
یه جایی هست دیگه نمیتونی دلتنگی رو طاقت بیاری...
نه صداش...
نه دیدنش...
نه برگشتنش...
یه زمانی برام مهم بود فکر نکنه من آدم ضعیفی ام...
اما مهم نیس الان...
یه زمانی دلیل بود برا موندن و ادامه دادن ..
حالا دلیل هست برا رفتن...
بهش که فکر میکنم یه غم بیحدی میاد تو دلم...
غم تنهایی...
تنهایی که تا قبلش نبود...
بهش که فکر میکنم اشکام بی اراده میاد... دست خودم نیست...
فکر کردن بهش و به جای خالیش داره دست از سرم برنمیداره...
نه کار، نه درس، نه مشغله های رنگارنگ نمیتونه منو از این فکر کردن مدام بهش نجات بده...
اینه که همش میخوابم...
شبیه آدمای بیمار...
و چون این مدل، مدل زندگی من نیست دلم میخواد تموم بشه...
من خیلی تلاش کردم فراموش کنم... اما عشق خیلی قویتر از این حرفاس...
و باید بگم کم آوردم...
خیلی کم...