روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بتِ عربده‌جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم
بستهٔ سلسلهٔ سلسله‌مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غَمزه زنش این‌همه بیمار نداشت
سُنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری وُ گرمی بازار نداشت
یوسفی بود، ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن‌کس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمیِ بازار شدش من بودم

عشق من شد سببِ خوبی و رعنایی او
داد رسواییِ من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه‌جا شرح دلارایی او
شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او