ﺯﻫﯽ ﺭﻓﯿﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺑﺎﻻﯾﯿﺴﺖ

ﺯﻫﯽ ﺭﻓﯿﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺑﺎﻻﯾﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯼ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻭ ﺁﻻﯾﯿﺴﺖ
ﻫﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ
ﻧﯿﺎﻓﺘﺴﺖ ﺍﮔﺮﺵ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﻤﻨﺎﯾﯿﺴﺖ
ﻫﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺑﺎﺭ
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻔﺴﯽ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺲ ﺭﺍﯾﯿﺴﺖ
ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ
ﻧﻪ ﻋﺎﺭﻓﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺟﺎﯾﯿﺴﺖ
ﻣﺮﺍ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﮐﻨﺞ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯿﺴﺖ
ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﻧﻮﺭﻭﺯﯾﺴﺖ
ﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﯾﻠﺪﺍﯾﯿﺴﺖ
ﺧﻼﺹ ﺑﺨﺶ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ
ﻣﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﮐﻤﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺣﮑﯿﻢ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ
ﺣﮑﯿﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﺷﯿﺪﺍﯾﯿﺴﺖ
ﻭﻟﯿﮏ ﻋﺬﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﭘﺎﯼ ﺳﻌﺪﯼ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺠﻢ ﭼﻮ ﻓﺮﻭﺷﺪ ﻧﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭘﺎﯾﯿﺴﺖ