وضعیت روستاهای خوزستان سه هفته پس از سیل؛ چیزی ند اریم که
وضعیت روستاهای خوزستان سه‌هفته پس از سیل؛ چیزی نداریم که زندگیمان را بچرخانیم
تقریبا دو هفته پیش بود که به‌دلیل بارش‌های گسترده در سراسر کشور، برخی استان‌ها دچار سیلاب و آبگرفتگی و با خسارت‌های جانی و مالی مواجه شد. در این میان بیشترین خسارت‌ها به بخش کشاورزی، برق، راه، اماکن روستایی، آبفا روستایی، دام و طیور، مسکن عشایر، نوسازی مدارس و ادوات کشاورزی به‌ویژه در روستاها وارد آمد. به گفته رئیس سازمان جهاد کشاورزی خوزستان، سیلاب نزدیک به ۴۸۱میلیارد تومان خسارت به بخش کشاورزی این استان وارد کرده است. بسیاری از ساکنان روستاها آواره شده و دام‌های خود را از دست داده‌اند.
قرار است خسارت‌ها پرداخت شود؛ اما کِی؟
به گزارش روزنامه شهروند، آقای کعب یکی از ساکنان روستای یزاب «شعیبیه» شوشتر در این‌باره می‌گوید: «تا زمانی که زندگی ازدست‌رفته‌مان جبران نشود در شرایط نابسامان به‌سر می‌بریم.»
او با بیان این‌که کارشناسان بنیاد مسکن آمدند و پس از بازدیدها یک سری فرم به کشاورزان دادند تا پر کنند، گفت: «هزینه‌های بخش مسکن با توجه به خسارات وارده و مدت زمان ساخت، قرار است پس از تایید و تصویب دولت پرداخت شود.»
او اظهار می‌کند: «در بخش کشاورزی و دام، خسارات زیادی وارد شده اما هنوز کارشناسان برای بررسی نیامده‌اند.»
راهنمایی‌مان کنید
او نگرانی‌اش را از سوختن وسایل خانگی همچون یخچال، کولر و تلویزیون بیان می‌کند و می‌گوید: «متاسفانه تمام وسایل مورد استفاده زندگیمان سوخته‌اند و نمی‌دانیم به کجا باید مراجعه و شکایت خود را بیان کنیم.»
کعب ادامه می‌دهد: «به هر کجا مراجعه می‌کنیم، می‌گویند نمی‌دانیم؛ حتی از کارشناسان بنیاد مسکن خوزستان پرسیدیم، اما آنها هم می‌گویند «به ما مربوط نیست.» تنها خواسته کعب و هم‌روستایی‌هایش از مسئولان این است که آنها را راهنمایی یا مشکلاتشان را حل کنند.
هرجا مراجعه می‌کنیم، به نتیجه نمی‌رسیم
علی کرملا چعب، کشاورز روستای «سری یک بخش شعیبیه» نیز می‌گوید: «۱۵هکتار از زمین‌های کشاورزی من زیر آب رفته است. البته همه اهالی روستای ما کشاورز هستند و زمین‌های همه آنها زیر آب رفته است، اما مهم‌ترین نگرانی ما از پرداخت نشدن خسارت‌هایمان است.»
فتح‌اله کرملا چعب یکی دیگر از اهالی روستاهای بخش شعیبیه از تعداد ۱۴۰ روستا سخن می‌گوید که ۷۰درصد آنها به زیر آب رفته است. او در همین زمینه اظهار داشت: «هر روستا بین ۱۶۰ تا ۷۰۰ خانوار دارد که متاسفانه کل مزارع کشاورزی گندم، جو و همچنین حوضچه‌های ماهی مردم به زیر آب رفته است و تا به امروز هیچ اقدامی از سوی نهادهای مربوطه و دولت انجام نشده است. ما هیچ چیز نداریم که بخواهیم زندگیمان را بچرخانیم؟ هر چه به سازمان‌ها و نهادهای دولتی در شهر مراجعه می‌کنیم به نتیجه نمی‌رسیم!»
احمدزاده کعب، از دیگر روستاییان این شعیبیه که فروشنده مواد غذایی بوده است، به تمامی یخچال‌هایش اشاره می‌کند که به‌دلیل قطع و وصلی مداوم برق سوخته است. او می‌گوید: «یخچال‌ها پر از مواد خوراکی بود و همه این مواد خوراکی خراب شده است. تمام دارایی‌ام همین بوده، هر جا مراجعه می‌کنم که خسارتی بگیرم یا شکایتی کنم، می‌گویند به ما مربوط نیست.»
چطور بی‌خبر از همه‌جا زندگی کنیم؟
او که همه اسباب زندگی‌اش ازجمله تلویزیون، یخچال و ماشین لباسشویی‌اش سوخته، با گله‌مندی از مسئولان اظهار می‌کند: «ما بدون وسایل برقی چطور زندگی کنیم. شما خودتان می‌توانید یک روز بدون تلویزیون، رادیو و بدون این‌که از جایی خبر داشته باشید، زندگی کنید؟ بچه‌هایمان با برنامه‌های تلویزیون سرگرم می‌شدند اما الان با وجود بروز بیماری‌های پس از سیلاب، در گل‌و‌لای بازی می‌کنند!»
نمی‌دانم کجا مراجعه کنم
دیگری که احشام خود را از دست داده می‌گوید: «هر روز یکی از دام‌هایم می‌میرد. نمی‌دانم مشکل چیست. به جهاد کشاورزی اطلاع دادیم، اما هیچ کارشناسی نیامده که بررسی کند. دام‌هایمان تلف شد. دولت باید سریع‌تر اقدام کند.»
ام علی، زنی ۴٩ساله نیز می‌گوید: «آب تصفیه نداریم و خودمان با سختی از شهر آب می‌خریم. وسیله برای تردد نداریم و پول هم نداریم که با ماشین کرایه آب بخریم.»
او که مادر سه فرزند است، ادامه می‌دهد: «چند روز بعد از سیلاب برایمان آب می‌آوردند اما یک هفته است که آب قطع شده و آب رودخانه هم گل‌آلود است. چطور در این شرایط سخت، بچه‌هایم را از بیماری دور نگه دارم؟»
کارشناسان کجایند؟
ابوصالح که پیرمردی لاغراندام است، چفیه دور سرش را تکانی می‌دهد و با چوبدستی‌اش به خانه روبه‌رویی که دیوارش کاملا تخریب شده اشاره می‌کند و می‌گوید: «نگاه کن؛ وضع همه مردم روستا این‌گونه است. بعد از سیلاب حشرات زیادی به داخل منازل می‌آیند و این خطرناک است. منازل باید سمپاشی می‌شد اما کو سمپاشی؟
تقریبا دو هفته پیش بود که به‌دلیل بارش‌های گسترده در سراسر کشور، برخی استان‌ها دچار سیلاب و آبگرفتگی و با خسارت‌های جانی و مالی مواجه شد. در این میان بیشترین خسارت‌ها به بخش کشاورزی، برق، راه، اماکن روستایی، آبفا روستایی، دام و طیور، مسکن عشایر، نوسازی مدارس و ادوات کشاورزی به‌ویژه در روستاها وارد آمد. به گفته رئیس سازمان جهاد کشاورزی خوزستان، سیلاب نزدیک به ۴۸۱میلیارد تومان خسارت به بخش کشاورزی این استان وارد کرده است. بسیاری از ساکنان روستاها آواره شده و دام‌های خود را از دست داده‌اند.
قرار است خسارت‌ها پرداخت شود؛ اما کِی؟
به گزارش روزنامه شهروند، آقای کعب یکی از ساکنان روستای یزاب «شعیبیه» شوشتر در این‌باره می‌گوید: «تا زمانی که زندگی ازدست‌رفته‌مان جبران نشود در شرایط نابسامان به‌سر می‌بریم.»
او با بیان این‌که کارشناسان بنیاد مسکن آمدند و پس از بازدیدها یک سری فرم به کشاورزان دادند تا پر کنند، گفت: «هزینه‌های بخش مسکن با توجه به خسارات وارده و مدت زمان ساخت، قرار است پس از تایید و تصویب دولت پرداخت شود.»
او اظهار می‌کند: «در بخش کشاورزی و دام، خسارات زیادی وارد شده اما هنوز کارشناسان برای بررسی نیامده‌اند.»
راهنمایی‌مان کنید
او نگرانی‌اش را از سوختن وسایل خانگی همچون یخچال، کولر و تلویزیون بیان می‌کند و می‌گوید: «متاسفانه تمام وسایل مورد استفاده زندگیمان سوخته‌اند و نمی‌دانیم به کجا باید مراجعه و شکایت خود را بیان کنیم.»
کعب ادامه می‌دهد: «به هر کجا مراجعه می‌کنیم، می‌گویند نمی‌دانیم؛ حتی از کارشناسان بنیاد مسکن خوزستان پرسیدیم، اما آنها هم می‌گویند «به ما مربوط نیست.» تنها خواسته کعب و هم‌روستایی‌هایش از مسئولان این است که آنها را راهنمایی یا مشکلاتشان را حل کنند.
هرجا مراجعه می‌کنیم، به نتیجه نمی‌رسیم
علی کرملا چعب، کشاورز روستای «سری یک بخش شعیبیه» نیز می‌گوید: «۱۵هکتار از زمین‌های کشاورزی من زیر آب رفته است. البته همه اهالی روستای ما کشاورز هستند و زمین‌های همه آنها زیر آب رفته است، اما مهم‌ترین نگرانی ما از پرداخت نشدن خسارت‌هایمان است.»
فتح‌اله کرملا چعب یکی دیگر از اهالی روستاهای بخش شعیبیه از تعداد ۱۴۰ روستا سخن می‌گوید که ۷۰درصد آنها به زیر آب رفته است. او در همین زمینه اظهار داشت: «هر روستا بین ۱۶۰ تا ۷۰۰ خانوار دارد که متاسفانه کل مزارع کشاورزی گندم، جو و همچنین حوضچه‌های ماهی مردم به زیر آب رفته است و تا به امروز هیچ اقدامی از سوی نهادهای مربوطه و دولت انجام نشده است. ما هیچ چیز نداریم که بخواهیم زندگیمان را بچرخانیم؟ هر چه به سازمان‌ها و نهادهای دولتی در شهر مراجعه می‌کنیم به نتیجه نمی‌رسیم!»
احمدزاده کعب، از دیگر روستاییان این شعیبیه که فروشنده مواد غذایی بوده است، به تمامی یخچال‌هایش اشاره می‌کند که به‌دلیل قطع و وصلی مداوم برق سوخته است. او می‌گوید: «یخچال‌ها پر از مواد خوراکی بود و همه این مواد خوراکی خراب شده است. تمام دارایی‌ام همین بوده، هر جا مراجعه می‌کنم که خسارتی بگیرم یا شکایتی کنم، می‌گویند به ما مربوط نیست.»
چطور بی‌خبر از همه‌جا زندگی کنیم؟
او که همه اسباب زندگی‌اش ازجمله تلویزیون، یخچال و ماشین لباسشویی‌اش سوخته، با گله‌مندی از مسئولان اظهار می‌کند: «ما بدون وسایل برقی چطور زندگی کنیم. شما خودتان می‌توانید یک روز بدون تلویزیون، رادیو و بدون این‌که از جایی خبر داشته باشید، زندگی کنید؟ بچه‌هایمان با برنامه‌های تلویزیون سرگرم می‌شدند اما الان با وجود بروز بیماری‌های پس از سیلاب، در گل‌و‌لای بازی می‌کنند!»
نمی‌دانم کجا مراجعه کنم
دیگری که احشام خود را از دست داده می‌گوید: «هر روز یکی از دام‌هایم می‌میرد. نمی‌دانم مشکل چیست. به جهاد کشاورزی اطلاع دادیم، اما هیچ کارشناسی نیامده که بررسی کند. دام‌هایمان تلف شد. دولت باید سریع‌تر اقدام کند.»
ام علی، زنی ۴٩ساله نیز می‌گوید: «آب تصفیه نداریم و خودمان با سختی از شهر آب می‌خریم. وسیله برای تردد نداریم و پول هم نداریم که با ماشین کرایه آب بخریم.»
او که مادر سه فرزند است، ادامه می‌دهد: «چند روز بعد از سیلاب برایمان آب می‌آوردند اما یک هفته است که آب قطع شده و آب رودخانه هم گل‌آلود است. چطور در این شرایط سخت، بچه‌هایم را از بیماری دور نگه دارم؟»
کارشناسان کجایند؟
ابوصالح که پیرمردی لاغراندام است، چفیه دور سرش را تکانی می‌دهد و با چوبدستی‌اش به خانه روبه‌رویی که دیوارش کاملا تخریب شده اشاره می‌کند و می‌گوید: «نگاه کن؛ وضع همه مردم روستا این‌گونه است. بعد از سیلاب حشرات زیادی به داخل منازل می‌آیند و این خطرناک است. منازل باید سمپاشی می‌شد اما کو سمپاشی؟
۶۹۲
۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.