می گن همه ی ما در تمام طول عمر فقط چند در صد از سلول های

می گن همه ی ما در تمام طول عمر فقط چند در صد از سلول های مغزمون استفاده می کنیم و بقیه اش بی مصرف می مونه. می گن توی مغز آدم ها کریستال هایی هست که با هاشون می تونیم مدارهای مغناطیسی زمین رو حس کنیم و مثه دورنا ها بدون قطب نما از این سر کره زمین تا اون سرش سفر کنیم. ولی به نظرم این فقط مربوط به سلول های مغز نیست. اگه دقیق به صورت هر آدمی نگاه کنی می تونی همه ی اون چیزهایی رو که نبوده توش ببینی. همه ی آرزوهایی که به شون نرسیده، همه سرزمین هایی که به شون سفر نکرده، همه ی عشق هایی که تجربه نکرده، همه ی حرف هایی که نزده، همه ی واقعیت هایی که نفهمیده، همه کتاب هایی که نخونده ...وقتی به صورت هر آدمی خوب نگاه کنی بهشت های بی مصرف مونده ی زیادی رو توش پیدا می کنی. شاید دوس داشتن واقعی آدم ها کشف بهشت های گم شدشون باشه. مثه کشف یه پارک دور افتاده که هیچ کسی توش نیست. شاید عشق چند ثانیه بودن همه ی اون چیزهایی باشه که می تونستی باشی..

حافظ خوانی خصوصی
علیرضا_ایرانمهر