وقتی ناخون از خیلی ته گوشه اش می شکنه، آدما دو دسته میشن،

وقتی ناخون از خیلی ته گوشه‌اش می‌شکنه، آدما دو دسته میشن، اونایی اون درد زیادشو تحمل می‌کُنن و با دندون، ناخون و یه کمی از گوشتشون رو می‌کَنن، اونایی که صبر می‌کُنن تا ناخونشون بلند بشه و بعدن کوتاهش کُنن، اما خب همیشه انقدر به این ور و اون ور گیر می‌کنه و شکستگی جلوتر میره و اذیت می‌کنه تا خودش خود به خود کنده میشه، این داستان آدم‌هاست و مدل دل کندنشون از رابطه‌های از دست رفتشون...
میشه یه درد رو انقدر با خودت بکشی و ببری و گیر کنی به این ور و اون ور تا خودش به هرحال یه روزی ازت کنده شه ..
میشه همون اول از ته کندش ..
آدما همیشه انقدری که دوست دارن شجاع نیستن ..