تمامِ دارایی من یک امروز است و بس!

تمامِ دارایی من یک امروز است و بس!
دیروزم که تمام شد
فردایم اما رها شده است...
نمی دانم کجایِ زندگی ایستاده ام!
نمی دانم دیروزهایم را چطور به سر کرده ام؟!
اما من به اندازه یِ تمامِ غصه هایِ امروزم،
به اندازه یِ تمامِ لبخند های نزده ام،
به اندازه یِ قدم هایِ نزده ام کناره یک همراهِ همیشگی
من به اندازه یِ تمامِ تجربه هایِ امروزم و حس های تجربه نشده یِ روزهایی که نمی دانم متعلق به من است یا نه...
فردا را آرزو میکنم!
گاهی تمامِ دنیایِ من خلاصه می شود در دوباره بیدار شدن!
در دیدن صبحی که تکرار میشود اما ممکن است جایی برای من تمام شود!
من فردا را آرزو میکنم، برایِ دیدنِ همان هایی که با حضورشان دل گرمم میکنند به زندگی اما چه مظلومانه گاهی تحمل میکنند نادیده گرفتن هایم را...
فردا که از راه برسد اما من فقط از دور نگاهشان نمی کنم؛
لمسشان میکنم، عطر تنشان را می بویم،
می بوسمشان و بالاخره قفل سکوتم را می شکنم و میگویم وجودشان در این دنیایی که آدم ها هرلحظه تنها تر می شوند چه قدر مایه یِ آرامش است...
شاید، فردا فهمیدم خوشبختی داشتنِ همین امروز است!
و سخت است درک این که، من از تمامِ دنیا آرزویم دیدنِ فرداست!
همان فردایِ تکراری...