تو باید یک نفر را داشته باشی که آرامِ جانِ بی قرارت باش

تو باید یک نفر را داشته باشی که آرامِ جانِ بی‌ قرارت باش
به وقتِ خوب نبودنِ احوالاتت
دانه دانه دلتنگی‌هایت را از شانه‌هایِ سنگینت بردارد
تا آرامشِ روحِ متلاشی شده‌ات شود
و تو باید به دور از هیاهویِ شهر
یکی را کنجِ دلِ زندگی‌ات داشته باشی
که به دل و دوست داشتنش تکیه کنی،
کسی که دوست داشتنش به این راحتی‌ها تمام نشود.
که اگر پیشَش هر کسی باشی و در هر لباس و موقعیتی
امنیتِ بودنش گرمایِ مطبوعی زیرِ پوستِ زندگی‌ات ببخشد
کسی که برایت با همه ی آنهایی که دیده‌ای فرق کند
مثلِ روح و جانت تمام و کمال دوستش داشته باشی.
و تو این یک نفر را از همه یِ این دنیا و آدمهایش طلبکاری