برای آدمای رفته زندگیتون عزاداری نکنین.

برای آدمای رفته زندگیتون عزاداری نکنین.
اونا نه با پروفایل مشکیتون،
و نه با حال و هوای بد شعرهاتون برنمیگردن.
همه چیز برمیگرده به شعور آدم
مگه میشه کسی تو رو وابسته خودش کنه و بره؟
مگه میشه با حرف هاش حالت رو خوب کنه و
بعد حرف های بدتری بزنه؟
مگه میشه که رفت، ببینه، بشنوه، بخونه
که داری دیوونه میشی و به روی مبارک خودش نیاره؟
مگه میشه؟
اصلا فکر کن نه قول و قراری بوده، نه دل و دلداری
همینکه با تو تقسیم کرده زندگیشو،
همینکه چند ماه رو باهم گذروندین و
شریک خوشی و ناخوشی های هم بودین،
حرمت داره باهم بودنتون.
آدم ساده‌ست
با واژه واژه حرف هاتون رویا میسازه، حالشو خوب میکنه.
آدم تنهاست
با بودنتون، دل میبنده و از چارچوب غم هاش، فرار میکنه
آدم، گاهی تشنه ی یه معذرت خواهیه.
نه برای اینکه، محتاج توجه باشه
برا اینکه بدونه اگه رفیقش یار نبود، انسان بود.
گاهی بیشعوری، بیشتر از رفتنتون
آدمو از پا در میاره.
‍‌👑