دبـیر ادبیاتی می گفت:

دبـیر ادبیاتی می گفت:
این روزها بد جـوری از نسـل جدید درمانده شده ام،
سالهای پیش وقتی به قصـه ی لیلی و مجنون میرسیدم قطره اشکی از چشم دانش آموزی جاری میشد،

امـا الا وقتی قصـه ی لیلی و مجنون را در کلاس خواندم یکی پرسید لیلی خیلی قشـنگ بـود؟
گفــتم از دیده ی مجـنون بله ولی دخـتری سـیاه چـهره بود و زیبـایی نداشـت.
این بار نه یک نـفر که کل کلاس به این نتیجه رسیـدند که مجـنون دیـوانه بوده که عاشـق یک دختـر زشـت شـده،
مانـدم که باید به این نسـل چه درسی داد که به تمـسخر نگـیرند و بـدون فکر قضاوت نکـنند.
نسلی که از جـان گذشـتن در راه عشق برایشـان نامفهوم، و از نـوع حمـاقت اســت.


وقتـی برخـی از والدیـن ایـن نسـل اکنون بچه هایش را مست میکنند.
ساسی برایشان پلی می‌کنند.
برایشان از سمیـه میخواند و میشود یــک اسطوره،
همین بچه ها حال که بزرگ شده اند.
به جای قصـه ،به کودکانشـان ؛
فخـر ،کبر ،دروغ و ریــا و دورویی، وفسـاد و هزاران افـکار منـفی آموزش میدهند.

همیـن نسلی که عاشق قصه نباشـد،
در آینـده برای فرزندش نغمـه ی پول نجوا میکند.
نسلی که از این ترانه فقط "باغ بزرگش" را حفظـند،
و پلنـگش را برای فاحـشگان به کار می‌برنــد.


پلنگ اصلی کشور مـن منــقرض شد و رفــت،
کمی زودتر به خــود بیاییــم .
"نسـلی که وقیـح شود، هدایتـش ناممکـن اســت...!

#تلنگرانه
#شجره روبه زوال عشق
#عاشقانه
#خاصترین