عاشقانه های خدا

خداوندا،
مرا ساز صلحِ خویش فرما.
که در جاى کینه، بذر *عشق* بپاشم
و در وقت تقصیر، *بخشش* بیاورم.
به گاه تفرقه، *یگانگی* و
در وقت خطا، *راستی*.
آن‌جا که شک مى دمد، *ایمان* و
آن‌جا که نومیدی، *امید*.
در ظلمات، بادا که *نور* آورم
و در غم، *شادمانی*. بار خدایا،
باشد که بیشتر در پی *تسلّی* باشم، تا تسلّی؛
در جست و جوى *فهمیدن*، تا فهمیده شدن؛
و *دوست داشتن*، در جاى دوست داشته شدن.
که
با *دهش* است که به دست مى آوریم؛
و با *فراموشیِ خویشتن*، باز مى یابیم خویش را؛
در *بخشودن* است که بخشیده مى شویم؛
و با مردن، که رستاخیز مى کنیم به زندگی جاودان.