گفتم زنان به عشق محتاجند؟

گفتم زنان به عشق محتاجند؟
گفت عشق به زنان محتاج است.
و بعد، مرا بوسید.
گفتم زنان به نور محتاجند؟
گفت گیاهان تمامشان به نور محتاجند.
گفتم زنان گیاهند؟
گفت روینده و شکننده‌اند و بر زمستانهای طولانی فاتحند،
گیاهند.
و بعد مرا بوسید.
گفتم زنان به رنج محتاجند؟
گفت زن زخمی رنج است، و خالق رنج است،
و مداوای رنج است، و تداوم رنج است، و پایان رنج است،
زن رنج است، و کیست که به خود محتاج نباشد.
و بعد مرا بوسید.
گفتم زنان بی نیازند نه؟ گفت نه،
زن نیاز و بی‌نیازی است در هم تنیده.
و بعد مرا بوسید و گفت از یاد نبری زنان بسیار اندکند، و مردان نیز.
شراب بسیار اندک است،
و تنگ بلور نیز. نور بسیار اندک است، و گیاه نیز.
به یاد بیاور برایت گفتم ما بیشتر سنگ آدم‌نماییم، مرد و زن کم است،
رنج و جنون از حد گذشته است.
گفتم برای همین است که این‌همه تنهاییم؟
گفت برای همین است که این همه تنهاییم.
و بعد رفت، و دیدم نور شد،
و گیاه شد،
و رنج شد،
و باهار شد،
و ابر شد و بر کویرها بارید.
نگاهش کردم، تا زمانی که خوابم برد،
و خواب دیدم ابر را آتش زده‌اند، گریه‌ام گرفت، از خواب پریدم.
همان‌جا بود، مرا بوسید، مرا خواباند، و باز تنها ماند...
شبتون به مهر...
#نبض_مانا