در جهان هریک از ما، پریزاد کمیابی هست.

در جهان هریک از ما، پریزاد کمیابی هست.
یک نفر هست که دوست داری بخندونیش، دوست داری نگاهش کنی، دوست داری دقایق طولانی به صداش گوش کنی، دوست داری دستشو بگیری بین دستهات، دوست داری بی هوا تو شلوغ ترین چهارراه شهر ببوسیش، دوست داری شبها به موسیقی آروم نفسهاش گوش کنی وقتی خوابش برده، دوست داری امنیتش باشی، دوست داری آرامشش باشی، دوست داری قبل از خواب و بعد از تنانگی با هم توی تاریکی یه عالمه حرف بزنین، دوست داری دوتایی غذا بپزین و کل کل کنین و بخندین، دوست داری باهاش نصفه شب بری ساحل نوشهر و بنوشی و صفا کنی تا وقتی خورشید از راه برسه، دوست داری باهاش فیلم ببینی، دوست داری برات شعر بخونه، دوست داری دوتایی برید توچال آدم برفی درست کنین، دوست داری باهاش بری کوه، دوست داری درباره همه چیز باهاش حرف بزنی، دوست داری حرصش بدی بعد با یه بوسه از دلش دربیاری، خلاصه که دوست داری جهانت معطر باشه به عطر دلربای بودنش.
شاید غم غروب پاییز یعنی توی سرمای سکوت تنهاییت به این فکر کنی که اون یه نفر چقدر هست، و چقدر سهم تو نیست. همینه قاعده دنیا. بعضی ها رو میشه دوست داشت، اما نمیشه داشت.......