حال خوش

آخ که ذوق دارم برای آن‌روز که کرونا تمام شده‌باشد و هرچه دم دستم بود بپوشم و هرکس که دم دستم بود ببوسم و بغل کنم و قربان‌صدقه‌ی آبدارش بروم و بزنم بیرون و مثل بی‌جنبه‌ها همه چیز و همه‌کس را بادقت و تمرکز نگاه کنم و محو رنگ‌دانه‌ی برگ‌ها و ترک‌های روی پوست‌ درخت‌ها و سنگفرش و آسفالت کوچه‌ها و خیابان‌ها و چشم‌ و لبخند آدم‌ها شوم و برام هیچ مهم نباشد که دیگران چه فکر می‌کنند، هرچند فکر نکنم آن‌ها هم محافظه‌کارتر از من باشند، شوخی که نیست! کرونا تمام شده...

آخ که ذوق دارم برای آن‌روز که مثل دیوانه‌ها وسط شهر وِلو باشم و مثل فشل‌ها همصحبت هرکس دم دستم بود بشوم و عین خیالم نباشد که چقدر کار و چقدر مشغله داشتم، فقط خوش باشم و حالِ خوب پخش کنم بین آدم‌ها.
یک بغل رز سفید و معطر بخرم با یک جعبه شیرینی دانمارکی تازه و به هرکس رسیدم با خنده تعارف کنم و بگویم: "صد سال به این سال‌ها هموطن! الهی همیشه سلامت باشی و بخندی."

آخ که ذوق دارم برای آن‌روز که از کابوسی چندساله و انزوایی تلخ و دردناک، بیدار شده‌باشیم و شهر دوباره بوی زندگی گرفته‌باشد و کافه‌ها پر شده‌باشند از آدم‌هایی که روبروی هم نشسته‌اند و برای سفرهاشان برنامه می‌چینند و قهوه می‌نوشند و می‌خندند و چشم‌هاشان برق می‌زند. که آدم کیف می‌کند نگاهشان کند اصلا.

ذوق دارم برای دورهم جمع شدن‌های بدون نگرانی و دلخوشی‌های بدون هراس.
ذوق دارم به عزیزانم که رسیدم، محکم بغل کنمشان و ببوسمشان و ببویمشان و بگویم که چقدر دلم تنگ شده‌بود برای اینکه عمیقا حس کنم که دارمشان.

بالاخره که تمام می‌شود!
گیر ندهید به دلخوشی‌های آدم، من نیاز دارم فکر کنم که بالاخره تمام می‌شود و دیگر هِی آب دهانم را که قورت دادم نگران گلودردهای احتمالی نباشم و تصور حساسیت‌های فصلی، اتفاق دور از ذهن و بعیدی نباشد.

من دلم می‌خواهد ذوق داشته‌باشم برای آن‌روز و دل خوش کنم به شهری که یکی از همین‌روزها بوی ناب زندگی و عشق و لبخند خواهد گرفت، به روزی که حال همه خوب خواهد بود.
دلم می‌خواهد دوام بیاورم به امید رسیدن روزهایی بهتر، سبزتر، آزادتر...

#نرگس_صرافیان_طوفان