من

من
آدمِ دير رسيدن بودم
آدمِ دوست داشتن هاىِ دست دوم
آدمى بودم كه هر كجا پا ميگذاشتم
يك نفر قبل از من
قولِ ماندن داده بود و رفته بود.
كه دوستت دارم را
هر مدل به زبان مى آوردم
هزاران بار با گوشش بازى كرده بود
هر كدام از گل هاى شهر را برايش ميچيدم
هيچكدام برايش تازگى نداشت
هر عطرى برايش ميزدم
بويش
مشامش را قبلاً پُر كرده بود
هر بار به بهانه اى فاصله ميگرفتم تا ارزشم را بسنجم
اما براىِ هميشه از دستش ميدادم
من همیشه برای رسیدن دیر کرده بودم...
کسی زودتر از من مزه عشق را به معشوقه‌ام چشانده بود
دروغ میگویند
هیچوقت دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن نبوده
ما همیشه از نفر دوم بودن بدمان می آمده
و بارها و بارها برسرمان آوار شده
کاش حداقل اگر اولین انتخاب کسی نبودیم
آخرین انتخاب کسی باشیم
کاش از تمام دنیا کسی بیاید
که چشم‌هایش ‌طعم غزل بدهند و
دهانش مزه‌ی عشق