من

من
آدمِ دیر رسیدن بودم
آدمِ دوست داشتن هایِ دست دوم
آدمی بودم که هر کجا پا میگذاشتم،
یک نفر قبل از من،
قولِ ماندن داده بود و رفته بود...
که دوستت دارم را
هر مدل به زبان می آوردم،
هزاران بار با گوشش بازی کرده بود
هر کدام از گل های شهر را برایش میچیدم،
هیچکدام برایش تازگی نداشت
هر عطری برایش میزدم،
بویش،
مشامش را قبلاً پُر کرده بود!
هر بار به بهانه ای فاصله میگرفتم تا ارزشم را بسنجم،
اما برایِ همیشه از دستش میدادم!
من همیشه برای رسیدن دیر کرده بودم... کسی زودتر از من مزه عشق را به معشوقه‌ام چشانده بود!
دروغ میگویند،
هیچوقت دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن نبوده ...
ما همیشه از نفر دوم بودن بدمان می آمده
و بارها و بارها برسرمان آوار شده
کاش حداقل اگر اولین انتخاب کسی نبودیم،
آخرین انتخاب کسی باشیم!
کاش از تمام دنیا کسی بیاید،
که چشم‌هایش ‌طعم غزل بدهند و
دهانش مزه‌ی عشق...
یک عشقِ ناب
یک عشقِ بِکر . .