مایه اصــــل و نسب در گــــردش دوران زر است

مایه اصــــل و نسب در گــــردش دوران زر است
هر کسی صاحب زر است او از همه بالاتر است!

دود اگر بالا نشیند کســـر شــأن شــعـله نیست
جای چشــــم ابرو نگیرد گرچه او بالاتـــــــر است

ناکسی گر از کسی بالا نشیند عیب نیست
روی دریا، خس نشیند قعر دریا گوهــر است

شصت و شاهد هر دو دعوی بزرگی می کنند
پس چرا انگشت کوچک لایق انگشـــــتر است

آهـــــن و فولاد از یک کوه می آیند بــــــــرون
آن یکی شمشیر گردد دیگری نعل خر است

کـــــره اسـب ، از نجابت از پـس مــــــــــادر رود
کــــره خــر ، از خــریت پیش پیش مــــادر است

پادشه مفلس که شد چون مرغ بی بال و پر است
دائماً خون می خورد تیغی که صاحب جوهــر است

صائبا ! عیب خودت گـــو عیب مردم را مـگو
هر که عیب خود بگوید، از همه بالا تر است..

« صائب تبریزی »