ز ره هوس به تو کی رسم، نفسی ز خود نرمیده من

ز ره هوس به تو کی رسم، نفسی ز خود نرمیده من
همه حیرتم به‌کجا روم، به رهت سری نکشیده من

به چه برگ ساز طرب کنم، ز چه جام نشئه طلب کنم
گل باغ شعله نچیده من‌، می داغ دل نچشیده من

چو گل آن‌که نسخه‌ی صد چمن، ز نقاب جلوه ‌گشوده تو
چو می آن‌که عشرت عالمی، ز گداز خود طلبیده من

چه بلا ستمکش غیرتم، چقدر نشانه‌ی حیرتم
که شهید خنجر ناز تو، شده عالمی و تپیده من

تو به محفلی ننموده رو، که ز تاب شعله‌ی غیرتش
همه اشک گشته به‌رنگ شمع، و ز چشم خود نچکیده من

می جام ناز و نیازها، به خمار اگر نکشد چرا
ز سر جفا نگذشته تو، ز در وفا نرمیده من

چو نگاه گرم به هر طرف، که گذشته محمل ناز تو
چو دل گداخته از پی‌ات، به رکاب اشک دویده من

تو و صد چمن طرب نمو، من و شبنمی نگه‌ آبرو
به بهار عالم رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من

نه جنون سینه دریدنی، نه فنون مشق تپیدنی
به سواد درد تو کی رسم، الفی ز ناله‌کشیده من

چو سحر نیامده در نظر، رم فرصت نفس آن‌قدر
که برم بر آب شکفتگی، به طراوت‌ گل چیده من

به‌کدام نغمه‌ی دل گسل، ز نواکشان نشوم خجل
چو جرس به غیر شکست دل، سخنی ز خود نشنیده من

من #بیدل و غم غفلتی‌ که ز چشم بند فسون دل
همه جا ز جلوه‌ی من پر است و به هیچ جا نرسیده من