هیچ وقت نخواه جای کسی باشی، هیچ وقت از دور به قضاوتِ جهان

هیچ‌وقت نخواه جای کسی باشی، هیچ‌وقت از دور به قضاوتِ جهان کسی ننشین، احساس کسی را قضاوت نکن و هیچ‌وقت اندرون خودت را با بیرون دیگران مقایسه نکن. تو که نمی‌دانی همان قهرمانِ روئین‌تنی که در ذهنت از آدم‌ها ساخته‌ای، روزانه چندبار زمین می‌خورد و چندبار آهوی چموش بغض‌هاش را لبه‌ی حوض تحملش سر می‌برد و خون دل می‌نوشد و خون می‌گرید به حال خودش؟
تو که نمی‌دانی درون یک آدم ظاهرا «آرام و خوشبخت» چه بلوایی برپاست! تو که نمی‌دانی سپاه اندوه تا کجای وجود یک آدم پیش رفته و چند منطقه‌ از روان و جانش را تسخیر کرده! تو که نمی‌دانی می‌شود خندید و آرام بود و از درون رنج کشید! نخواه جای آدم‌ها باشی، جای هیچ‌کس! حتی همانی که دارد آرزوهای تو را زندگی می‌کند...
برای هرکس سهم اندوهی‌ هست و جهان بدون اندوه نمی‌شود! تو نزدیک به کوه دردهای خودت ایستاده‌ای و آن را بزرگ‌ترین می‌بینی و کوه دردهای دیگران از دوردست‌های تو، به چشمت ناپیداست و گم است و ناچیز، وگرنه موفق‌ترین آدم‌های زمین‌ هم دردها و مشکلات لاینحلی دارند برای نگفتن و ابراز نکردن و یک‌تنه بار آن را به دوش کشیدن...
درد برای همه هست، فقط بعضی‌ها در کنار آمدن با درد، مهارت بیشتری پیدا کرده‌اند و در مواجهه با اندوه، پوست‌کلفت‌تر شده‌اند. مثل پیرزنی که فرزند جوانش را از دست داده و دیگر هیچ‌چیز این جهان، حتی مرگ هم شگفت‌زده‌اش نمی‌کند.