تو که دوری و از این فاصله ها می گریم

تو که دوری و از این فاصله ها می گریم
با بـغــل کـردنِ هــر عکسِ شما می گریم

همه ی مردم این شهـر به خود مشغولند
یک نفر نیـست بپـرسد که چرا می گریم

یادِ خـوش عطرِ تو را باد به سویم آورد
با نســیــمِ ســحـــر و بـاد صبا می گریم

من در آغــــازِ جـــوانی ابـتـدای عــمــرم
گاهــی از دیدنِ تصـــویر عَصا می گریم

شایـد از حـالِ بر افـروخته ام بی خبری
با خبـر باش که از رســمِ قضا می گریم

کاشکی وسعتِ تنهایی من مرزی داشت
به بــــزرگـــیِ دمـــاونـد و دنـا می گریم

ای که تـو کعـبه ی آمـــالِ مــنی با یادت
خیـره بـر عـقـربه ی قبــله نما می گریم

در کــــنـارِ وزشِ بــاد و هــجـــومِ بـاران
چتـر می گیـرم و هـمـراه سَما می گریم

شهره ی عالـم و آدم شدم و با این حال
سر به زیــرم ولی انگـشت نما می گریم

مردن و دور شـدن مـعنـی یکـسان دارد
به لـغــت نــامــه ی گـنـگِ ادبا می گریم

احــتمــالا اگــر این بار بـه مسـجد بروم
بین هـــر ســجده و آدابِ دعا می گریم

دست و پا بســته ام و حـرف ندارم امّا
من گــرفتـارِ زمــینم کـــه رها می گریم

کار روزانه ی من این شده که می بینی
به خــدا و به خـدا و به خــدا می گریم