در پی کافۀ دنجی هستم

در پی کافۀ دنجی هستم
 ته یک کوچۀ بن بستِِ فراموش شده
 که در آن، 
 یکنفر از جنس خودم
 دست و دلبازانه،
 از خودش دست بشوید گهگاه...
 و حواسش به فراموش شدنها باشد...
 کافه ای با دو سه تا مشتری ثابت و معتاد به آه...
 کافه ای دود زده با دو سه تا شمعِ نه چندان روشن...
 و گرامافونی
 که بخواند: 
 "گل گلدون...
 بوی موهات...
 ای که بی تو خودمو..."

 و تو یکمرتبه احساس کنی،
 کافه، 
 یک کشتی طوفانزده است،
 وسط خاطره هایی 
 که تو را می بلعند