میدونی یارجان!

میدونی یارجان!
من فهمیدم دنیا با آدمایی که ضعیف ترند مهربونتره...
نه فقط دنیا که آدمای دنیا هم...
وقتی میدیدم چقدر با آدمای ضعیفتر از خودت مهربونی و هواشونو داری، به سرم میزد خودمو ضعیف نشون بدم...
دخترا یه وقتایی نیاز دارند یکی هواشونو داشته باشه...
و منی که سالها سعی کرده بودم مستقل و محکم باشم حالا دلم میخواست تو گاهی حواست به من باشه...
گاهی هوامو داشته باشی... میگفتم یه کاری رو بخاطر من انجام بده...
نه کار بزرگ. مثلا ساعتت رو بخاطر من دستت کن...
یا بخاطر من پشت ماشین که میشینی آروم تر برو...
مهم نیس چه کاری... حتی آبی که میخوری بخاطر من بخور...
اما تو به من نشون دادی بعضی آدما آفریده شدن برای محکم بودن...
بعضی آدما تو دنیای موازی پل هستند، یا پله...
محل تکیه هستند... تکیه گاه بدون تکیه گاه...
بعدترها وقتی دیدم ضعیف بودنم میتونه بار بشه رو زندگیت سعی کردم محکم باشم. قید لوس بازیای دخترونه رو زدم...
دیدم نمی ارزه بار بشم رو دوش کسی...
من تو اوج ضعف و رنج، محکم بودن رو انتخاب کردم تا هیچوقت بخاطر من خاطر کسی مکدر نشه...
این حرفا رو بیخیال...
بیا بلال تازه...
در گوشی بهت بگم( من هنوز بخاطر تو دوتاییهامون رو حفظ کردم... من هنوزم عاشقم)...