"....درخت ها همیشه برای من نافذترین موعظه گران بوده اند.

"....درخت ها همیشه برای من نافذترین موعظه گران بوده اند. من آن ها را هنگامی که به صورت قبیله و خانواده در جنگل ها و باغ ها زندگی می کنند احترام می گذارم. و برای آن ها هنگامی که تنها ایستاده اند، احترامی از این هم بیشتر قائلم. آن ها هم چون آدم هایی تنها هستند. نه هم چون تارکان دنیا که از سرضعف و ناتوانی به کنجی گریخته اند تا خود را نجات دهند، بلکه همانند مردان تنها و بزرگی چون بتهوون و نیچه. دنیا در لابلای بلندترین شاخسارهایشان جاری است و ریشه هایشان در بی نهایت آرمیده است. اما خودشان را آن جا رها نمی کنند، با تمام نیروی حیاتشان تنها برای یک چیز تلاش می کنند:
که خود را بر طبق قوانین خودشان به کمال برسانند، در قالب خودشان رشد کنند و نمایانگر خودشان باشند. هیچ چیز مقدس تر و هیچ چیز قابل تقلید تر از یک درخت زیبا و تنومند نیست. هر گاه درختی قطع می شود و زخم عریانش را به خورشید نمایان می کند، می توان تمام تاریخش را در دایره های نورانی منقوش بر روی تنه اش خواند: در حلقه های سالهای عمرش، آثار زخم هایش، تمام تلاش ها و رنج هایش و همه بیماری ها و شادکامی های دوران زندگی اش، نوشته شده است، و همینطور سالهای سخت و سال های کامیابی، فشارهایی را که تاب آورده است و توفان هایی را که تحمل کرده است و هر جوان روستایی می داند که سر سخت ترین و اصیل ترین درخت ها، نازک ترین حلقه ها را دارند، و این را نیز می داند که در بالای کوه ها و در معرض خطرهای مداوم، فناناپذیرترین، تنومندترین و مطلوب ترین درخت ها می رویند."

#سیری_در_تنهایی
#هرمان_هسه