من یک بیمار روانی هستم

من یک بیمار روانی هستم!!
می گویید نه؟ بگذارید قانعتان کنم
من از درد لذت میبرم ، رنگ قرمز خون را میبینم انرژی میگیرم ، ارادت خاصی به تیغ دارم ، ناخون هایم مانند جوزامی ها تا ته جویده شده ، ساعت ها به دیوار سفید و خالیه اتاقم نگاه میکنم و انقدر نگاه میکنم تا یکی دلش به حالم بسوزد و مرا از ان دیوار لعنتی بکند ، حس پوچی دارم ، خوشحالی را حس نمیکنم ، ناراحتی هم حس نمیکنم ، حس ها را حس نمیکنم ، عصبانی نمیشوم ، خانوادعم دیگر برایم اهمیت ندارد، تعداد کلماتی که در روز میگویم از تعداد انگشت های دستانم تجاوز نمیکند ، حس های دخترانه ام مرده است ، به ظاهرم نمیرسم ، اصلا قیافه ام برایم اهمیتی ندارد ، اینکه دیگران راجبم چه بگوید یا اصلا چیزی نگویند هیچ اهمیتی ندارد ، هیچ احدی را باور ندارم ، تنها حسی که برایم مانده تنفر است ، از خودم متنفرم ، رنگ ها برایم معنی ندارند ، طعم ها ، شکل ها هیچ هیچ من پوچ هستم !
و شاید محکم ترین دلیل بر دیوانه بودنم این است که این وضع را دوست دارم !