من دختـرم

من دختـرم
از نـوع هـوادار فـوتبـال و اونـم استقـــلالے
ازونـایـی کہ فارغ از احسـاسات دخـترونـش
مـردونہ پـای تیمـش وامیسـتہ
ازونـایـی کہ بـرد و بـاخت براش معنـی نـداره و بعـد از هـر بـازی فـارغ از نتیـجہ توی دفـتر آبـے رنگـش بزرگ مینویسہ: استــــقـلال قہــــرمـان
ازونـایی کہ اول هـر بازی حسـرت اینـو میخـورن کہ چـرا الان اونـا نباید تـو ورزشـگاه باشـن؟! منـم دلـم میـخواد یہ شب قبـل از دربـی پرچـم آبیـم و رو دوشم بندازم و کولـہ پشتیـمو وردارم و برم تہـران تـا فرداش از تیـم محبـوبم حمـایـت کنم
منـم دلـم میخـواد تـو ورزشـگاه بلنـد داد بزنـم استـقلال دوســت دارم..
نہ اینـکہ قلم بہ دسـت بشیـنم و روی ورقـہ های کـاغذ بی صدا فـریـاد بزنـم!
آقـاے هـوادار!
تویی کہ رفـتن بہ ورزشگـاه بـرات یہ امـر عادیـہ
حرف دلـمو ساده نـخون!
پشـت همہ ایـن کلمـہ ها یہ دنیـا بغضہ..یہ دنیا اشـک..یہ دنیا دلشکستگی..یہ دنیا عشـــق..
عشق بہ تیمـی کہ تنـہـا سہم من از اون خنـده بـا بـرد و گـریہ با باختشـہ..
امـا من
استقـلالے ام و پرچـم از دوش بـر نخـواهم داشــت....