وَمَا تِلْکَ بِیَمِینِکَ یَا مُوسَیٰ

وَمَا تِلْکَ بِیَمِینِکَ یَا مُوسَیٰ
قَالَ هِیَ عَصَایَ أَتَوَکَّأُ عَلَیْهَا وَأَهُشُّ بِهَا
عَلَیٰ غَنَمِی وَلِیَ فِیهَا مَآرِبُ أُخْرَیٰ(طه/۱۷و۱۸)

خـدا فقـط پرسید: آن چیست در دست تـو؟
موسی گفت:این عصای من است. بر آن تکیه میدهم و...

همیشه به این آیه که میرسم از خودم میپرسم:
چـرا جـنـاب مـوسـی در جـواب خـدای مهـربـان
یـک کلمـه نـگـفـت: ایـن "عصـاست"... و تمـام!
چرا این همه توضیح واضحات داد برای خدایی
کـه از همـه چیـز آگـاه است؟

و همیشه میـرسـم به ایـنکـه
اگر کسی،کسی را بسیار دوست داشته باشد
منـتـظـر اسـت کـه او
چیـزی بگـویـد ...
چیـزی بپرسـد ...
چیـزی بخواهد ...
تـا آن وقت هرچـه که در دل دارد
بـبـافـد به دل زمـیـن و آسـمـان
و بـه قـدر چند جمله ای هـم که شده
بیشتـر با محبـوبـش حـرف بـزنـد.
حتـیٰ بـه قـدر کلمـه ای بیشتـر،
لحظـه ای حتـیٰ ...