چه سکوتی دنیارا

چه سکوتی دنیارا
فرامیگرفت..!!
اگرهرکس،
تنهابه اندازه عملش
سخن میگفت!!!
بیا تا حواس زمین پرت بهار است برای چندساعتی زندگی را قرض بگیریم... درخانه اردیبهشت را بزنیم و هم بازی باد و شکوفه‌ها شویم...
به پچ پچ پرندگان باهم گوش بسپاریم و راز این زیبایی را از اردیبهشت بپرسیم
مزه باران را روی گلبرگ گل بچشیم و کمی از عطر ریحان و بابونه را بدزدیم و درجیب مان پنهان کنیم.
میان گیس‌های بافته شده‌مان شکوفه بکاریم و جرعه ای از صبر پنجره را برای خستگی‌های‌مان قرض بگیریم.
عکس آسمان را در دستان‌مان قاب کنیم و خورشید را به چشمان‌مان بیاویزیم‌...
بیا زندگی را قلقلک دهیم تا صدای خنده اش لحظه‌های‌مان را پرکند
تا مزه واقعی گوجه سبز در جان‌مان رخنه کند و خنکی فالوده در مولکول‌های‌مان ذخیره شود
تا گذر زمان یادمان رود و خودمان را به یاد آوریم....