ظرف ذرتمو کشید جلوش و با قاشق دهنیم شروع کرد به خوردن

ظرف ذرتمو کشید جلوش و با قاشق دهنیم شروع کرد به خوردن
- حواست کجاست؟!
عاشق منظره ی رو به خیابونِ طبقه ی دومِ این کافه بودم، کل چهارراه شلوغ جلوی دانشگاهو می‌شد دید، فلکه ی دانشگاه با همه ی آدما و ماشیناش، با چراغای رنگ و وارنگش.‌‌..
نگاهمو از خیابون گرفتم و همونطور که نگاهش می کردم گفتم:
+ میدونی من عاشق اینم وقتی هوا تاریک‌ میشه راه بیفتم پای پیاده توو کوچه خیابونا، منظره ی شهر وقتی کلی چراغ توی تاریکیش روشنه حس خوبی بهم میده، یه حس و حال عجیب مثل وقتایی که از شدت خوشحالی گریه م میگیره...
دو سه سالی که اینجام انقدر سرم گرم درس و دانشگاه و بیمارستان بوده که وقت نکردم بزنم به دل خیابون، برام آرزو شده انگار، حسرت شده، داشتم فکر می کردم دو سه ساعت دیگه که هوا تاریک شه چه شکلی میشه قیافه ی شهر!
نگاهش مهربون تر از همیشه شده بود، دستاشو با دستمال کاغذی پاک کرد و با سر اشاره کرد بهم
- پاشو بریم!
لب ورچیدم
+کجا! حالا نشستیم دیگه، یه کم دیگه م بذار نگاه کنم خیابونارو!
خودش بلند شد و دست منو هم کشید که بلند شم
- پاشو پاشو!
با زورِ دستش از جا بلند شدم و ایستادم.
- امشب همه رو میپیچونی تا دیر وقت میریم علافی توو خیابونا که تا دلت میخواد شهرو چراغای رنگ به رنگشو ببینی، نبینم تا من هستم حسرت همچین چیزایی بمونه به دلت، درسته نمی تونم آرزوهای بزرگ و محالتو برآورده کنم، ولی این آرزوهای کوچولو کوچولورو که میتونم، پاشو رفیق کوچولو!
ماتم برد، رفیق! رفیق کوچولو! اصلا مگه آرزویی بزرگتر از خودشم داشتم من؟!
باید می گفتم اتفاقا فقط توئی که می تونی بزرگترین و محال ترین آرزوی منو برآورده کنی اما غرورم دستشو گذاشت جلوی دهنِ دلم که نگفتم، به جاش گفتم:
+ پایه م! بزن بریم علافی!
خندید، خندیدم از خنده اش، خنده ی من اما بیشتر شبیه گریه بود انگار، انگار توی همون چند لحظه از چشمم افتاده بود شبِ شهر و چراغاش، انگار هزار سال دور بودم از اون آرزو و حسرت کوچیکِ چند لحظه پیشم، کاش می فهمید بودنش بهترین هدیه ست و داشتنش بزرگترین آرزو...
کاش می‌فهمید همه ی آرزوهامو میدم که خودشو داشته باشم فقط،
که مال من باشه فقط،
کاش می فهمید محال ترین آرزوی منه،
کاش قول می داد فقط برای من برآورده شه،
کاش!

#طاهره_اباذری_هریس