بابک

حال دلم خوش نیست. چطورازتویی بنویسم که ندارمت. نوشتن از فرشته ها؟ مگه میشه؟ نه من که باورنمیکنم.
ک م م ب ، یادت هست؟ هزاران حرف نگفته توی این چهارحرف بود. چقدرقشنگ با چهار حرف یه کتاب مینویسی.
البته جای تعجب نیست ، آخه ازدست فرشته ها همه کاری برمیاد.
چ د ت ت ، آره گاهی بهتره با زبون خودت حرف بزنم. زبونی که تو یادم دادی. که چطورمیشه باچهار حرف قد یه دنیا حرف زد.
کاش این زبون فقط بین من باشه و تو. کاش هیشکی نفهمه که ک م م ب ینی کاش مال من بودی.
کاش هیشکی نفهمه که چ د ت ت ینی چقدر دلم تنگ توست.
کاش کاش کاش...
گاهی چقدر زندگیه آدم میشه پرازایکاش...
کاش همه ی ایکاشها قد ایکاشهایی که تو میگفتی قشنگ بودند.
ولی خب این ادبیات مختص توست.
ادبیاتی که مثل همه چیزای دیگت تکه...
میبینی،
هروقت میخوام ازتو بنویسم ادبیات منم قشنگ میشه...
اصن انگار همه چی با تو قشنگه...
هه
بازم مثه همیشه من پرحرفی میکنم و تو دستتو زدی زیرچونت و داری با عشق به حرفام گوش میدی...
نمیدونی نمیدونی،
که وقتی یه فرشته با عشق به حرفای آدم گوش میده چقدر لذتبخشه...
بذار آخرنوشتمو با ادبیات خودت تموم کنم که دلنوشتم بواسطه ادبیات تو قشنگ بشه...
یکم سخته ولی باتو آدم همه چیزو زود یاد میگیره...
دست و پامو جمع میکنم،
تمرکز میکنم و با همه وجود میگم :
چ دد
چ م ت
چ د ت ت
ک م م ب
ب...