میدونی

میدونی..
یه وقتایی میشینم کلی با خودم فکر میکنم و همه چیو بالا و پایین میکنم..
انقدر به عشق فکر میکنم انقدررر انقدررر و انقدررر که مغزم یه جاهایی نمیکشه..
ولی به نظرم یه چیزی حقیقت محضه..اونم اینکه عشق تکرار میشه!!بارها و بارها تکرار میشه تو زندگیمون..
شروعش میتونه یه دعوا باشه..لبخند یه نفر..اشکاش..چشماش..نوع حرف زدن و راه رفتنش..حتی نوع غذا خوردنش یا بوی عطرش..شایدم صداش!!
ولی ما عاشق شدنمونو نمیبینیم..همیشه فکر میکنیم نفر اول زندگیمون خیلی خاص بوده..فکر میکنیم هیشکی عین اون نمیاد و دیگه تکرار نمیشه..
اگه بتونیم به خودمون بقبولونیم که هیجان تجربه عشق بوده که نفر اولو انقدر خاص کرده..اگه بتونیم درک کنیم نفر اول ادم خاصی نبوده و حس ما بوده که سرشار از ذوق و هیجان بوده شاید بتونیم بقیه ی عاشق شدنامونو ببینیم و بازم دست بزاریم تو دست یکی دیگه و راه بیوفتیم رو به جلو..
ماها خودمونو اسیر و دلباخته نفر اولی میکنیم که مارو ول کرده رفته در صورتی که اگه به اون ادم میرسیدیم بعد چند سال که ذوق و هیجانمون خوابید رفتارای بدشو میدیدیم و ازش زده میشدیم..
کاش یه جوری حافظمون از بوی عطر و حس دستای گرم و لبخند و صدا و ... نفر اول پاک میشد تا شاید بقیه عاشق شدنامونو ببینیم!!ماها عادت کردیم از نفر اول بت بسازیم!!