بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت اول: از خود بپرس: ربّ تو کیست؟
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ - آيا بت بعل را مى‌خوانيد و بهترين آفريدگار را رها مى‌سازيد؟! (125)
اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ - اللّه پروردگار شما و پروردگار نياكان شماست!(126)(سوره صّافات آیه 126)
متأسفانه چون تمامی اسماء الهی را خدا می‌گویند، شناخت لازم حاصل نمی‌شود؛ هر اسمی، معنا، مفهوم و موضوع خودش را دارد.
فرق است بین معنای خالق، مالک، رحمان، رحیم و با اسم ربّ.
ربّ یعنی: صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور که به فارسی پروردگار می‌گویند. یعنی اوست که پس از خلقت، می‌پروراند.
ممکن است آدمی، گمان نماید که اختیار، تدبیر و ادارۀ خودش، امورش و حل مشکلاتش و به دست دیگران انجام می‌پذیرد، لذا دانسته و یا نادانسته، ارباب‌های دروغین - جعلی گوناگونی برمی گزیند و در یک لحظه ناچار است که پروردگارهای دروغینی چون: ربّ قدرت، ربّ ثروت، ربّ شهوت، ربّ شهرت و ... را بندگی کند! پس، مهم است که هر کسی از خود بپرسد: ربّ تو کیست؟
اگر باور نماییم که ربّ ما، گذشتگان ما و تمام عالَم هستی، الله جلّ و جلاله می‌باشد، او را می‌پرستیم، به او توکل می‌نماییم و هرگز به سوی بندگی بت‌های درونی و بیرونی کشانده نمی‌شویم و نمی‌رویم.