نشستهام به تماشای چشم چون پریات

نشسته‌ام به تماشای چشم چون پری‌ات
که سهم من بشود یک نگاه سرسری‌ات

که سهم من بشود سرزمین موهایت
اگر اجازه دهد مرزهای روسری‌ات

زمان عرضه‌ی لبخندها حواست نیست
که کشته می‌دهد این خنده‌های دلبری‌ات

نگاه کن که دوباره به خود بگویم کاش
که این نگاه نباشد نگاه آخری‌ات

مگر چه کرده دلِ بی‌گناه من خانم!
که دل نمی‌کَنی از شیوه‌ی ستمگری‌ات

چقدر مثل تو باشم، تو هم کمی من باش
که در معامله ثابت شود برادری‌ات!