نگو "دوستت دارم". . .

نگو "دوستت دارم". . .
"انسان " این واژه را می شنود ؛
واژه
از پوستش" رد " می شود '
با "نگاهی" پایین می رود...
اسب های "قلبش" "شیهه" می کشند..
تندتر "می دوند"
بر سینه اش "محکم تر" سم می کوبند!

نگو "دوستت دارم"…
انسان "باور" می کند ! "افسارِ "اسب وحشی را به دستت می دهد
به تو "تکیه" می کند..
در "آغوشت" اشک می ریزد
یال هایش را می دهد تو "شانه" کنی "انسان باور می کند!" و عشق. . .
دردناک ترین "اعتقاد" است
اعتقادی که با سیلی "پاک نمی شود"!
با "خیانت" "قوت" می گیرد !
با "اهانت"
"راسخ تر" می کند !

به انسان "نگو" دوستت ندارم !
"ضربانش" کند می شود '
"پای" اسب هایش می شکند '
اسب ها بر زمین می افتند. . .
درد می کشند…
انسان "می باید"
حیوان را "راحت" کند !

انسان "عرق" می ریزد
اشکهایش
در "بالشت" جمع می شود!
عطرِ موهایت را "حبس" می کند !
"نفس" نمی کشد ...
بالشت را روی "سینه اش" می گذارد
به قلبش "گلوله" می زند!
"بخارِ گرم"
از گلوی اسب ها "بالا می رود "
از دهانشان "بیرون می جوشد"
سینه ی انسان ""سبک"" می شود...
"اسب ها"
به سمتِ "کوهستان دور" می دوند ...
"سم" هایشان
صدا "ندارد"
"یال" هایشان "یخ بسته"
""عشق"" …
"از دست می رود" "انسان گناه دارد …
نگو دوستت دارم ؛
انسان باور می کند !
نگو دوستت دارم…