اول هوس و شیطنتی پر هیجان بود

اول هوس و شیطنتی پر هیجان بود،
نوعی طپشِ قلب، شبیهِ ضربان بود!

کم کم همه‌ی دغدغه‌ام دیدن او شد
انگار که جذاب ترین فردِ جهان بود!

هی رفتم و هی دیدم و هی آه کشیدم،
دلبستگی‌ام بیشتر از تاب و توان بود...

میخواستم اقرار کنم عاشقم اما...
[ چیزی که عیان بود چه حاجت به بیان بود؟ ]

فهمید که دیوانه و دلبسته‌ی اویم
[ از بس‌که اشارات نظر، نامه‌رسان بود ]

القصه گرفتار دل هم شده بودیم
روزی که جوان بودم و او نیز جوان بود...

از آنچه میان من و او بود چه گویم؟
مجنونِ زمان بودم و لیلایِ زمان بود

اما وسط آنهمه دلبستگی و عشق،
معشوقه‌ام انگار کمی دل‌نگران بود!

خوردیم به یک مشکلِ معمولیِ ساده...
من زاغه نشین بودم و او دختر خان بود!

کم کم به خودش آمد و فهمید چه کرده...
حق داشت که پا پس بکشد، بحثِ زیان بود!

اصلا تو بگو، دختر خان با دک و پوزش،
هم شأن من پاپَتیِ غاز چران بود؟!

البته که نه! رفت... خدا پشت و پناهش
اصرار چرا؟ قسمتِ او با دگران بود...

او رفت و غمش شعله به جان قلم انداخت!
من ماندم و یک دفتر و طبعی که روان بود...

یک مشت غزل شد همه‌ی دار و ندارم،
دیوان بزرگی که پر از آه و فغان بود...

بیش از دو دهه دور خودم گشتم و گشتم
دل در گروِ عشق و سرم در دَوَران بود...

گفتم که بدانید وفا، عشق، دروغ است!
من تجربه کردم، به همین قبله چَخان بود...

حُسنش همه گفتند و من سر به هوا را...
آگاه نکردند به شری که در آن بود...!

ویروس، خطرناک تر از عشق ندیدم
یک قاتل بِالفطره اگر بود، همان بود!

هی ریشه زد و ریشه زد و ریشه کنم کرد
این توده‌ی بدخیم گمانم سرطان بود...