قول را یادت است ......چه سخنی بهت روا داشتم........بهت گف

قول را یادت است ......چه سخنی بهت روا داشتم........بهت گفتم حتی مرگ هم نمیتواند من را از تو جدا کند .........ببین تو رفتی من هم آمدم بسویت.......با هم در یک جا آرامیدیم ........هیچ زمان عشقم بر تو کم نشد......با این که مرگ تن های ما را پوسانید و از بین برد و مشتی استخوان بر جای نگذاشت.....ولی نتوانست عشقم را از من بگیرد.....دوست دارم و باهات هستم.....