اى مرد هميشه جوان!

اى مرد هميشه جوان!
كدام روز سپيد از پشت كوه هاى روز مىآيى؟
كدام صبح صادق, خورشيد را به كوچه هاى تنگ كاهگلى مىآورى؟
كدام روز فرشتگان نام تو را بر مإذنه ها فرياد مى كنند؟
كدام روز عيسى مسيح(عليه السلام) از هفت آسمان فرود مىآيد و به قامت بلند تو اقتدا مى كند؟
كدام روز شاعران به جاى شعر نيايش مى خوانند؟
كدام روز بوى گرم نان سفره هاى كوچك مستضعفان را پر مى كند؟
كدام روز فلسفه چشم هاى تو تدريس مى شود؟
آخر اى آفتاب روشن اطمينان
نام تو آواز پر جبرئيل است, در گوش هوش زمان
هزار سال است كه هر غروب دلتنگ آدينه
به سمت ظهور تو نماز مى گذاريم
آيا صبح نزديك نيست؟(1)
گستردگى علم و فنآورى (تكنولوژى) و توليد انبوه كالاها و زرق و برق هاى گوناگون, آسمان حقيقت را تيره و تار مى كند و انسان مى پندارد كه به هر آنچه خواسته است, دست يافته و ديگر هيچ نيازى ندارد. اما هنگامى كه روح بى تاب آدمى بيدار مى شود(2), در اين آسمان غبار آلود و هياهوى تبليغات, به آگاهى رسيده و به بن بست خويش اعتراف مى كند.
چارلى چاپلين در نامه اى به دخترش مى نويسد: دخترم غرب مى درخشد, اما نور ندارد


#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#به_حق_زینب_کبری_سلام_الله_علیها
#امام_زمان
#ظهور_منجی
#منتظران_دیدار
#مظلومین_تاریخ
#سحر_نزدیک_است