حس عجیبی است؛ همان بوی عطری که بعد از باریدن باران روی خا

حس عجیبی است؛ همان بوی عطری که بعد از باریدن باران روی خاکِ خشک و گرم بلند می‌شود و حال آدم را خوب می‌کند، حال دنیا را خوب می‌کند، معلوم نیست که عطر باران است یا بوی خاک...
ولیکن شاید آمیزش این دو است که چنین حالت مطبوعی را ایجاد می‌کند؛ رابطه‌ی آدم‌ها هم شبیه همین است.
آن اوایل که تازه باران و زمین با هم تلاقی می‌کنند حال دنیا خوب می‌شود، همه چیز قشنگ، خوش‌بو و تازه می‌شود. انگار قرار است اتفاق تازه‌ای بیفتد، حادثه‌ای نادر ولی خب یا باران قطع می‌شود و خاک هم دوباره خشک می‌شود و انگار نه انگار و یا باریدن ادامه پیدا می‌کند اما دیگر از عطر و بو و آن حال خوب خیلی اثری باقی نمی‌ماند...
گاهی هم که سیل می‌شود و خاک را فرسایش می‌دهد و آب را گل آلوده می‌کند و خرابی از خود بجا می‌گذارد.
درست است که آمیزش باران و زمین برای بقاء گیاه و جانور ضروری است و این مغازله بیشتر برای ادامه‌ی حیات است که صورت می‌گیرد اما آن لحظه‌های اول این تلاقی چیز دیگری است...
قیمت و همتا ندارد...
کوتاه است، کوتاه!
اما چه زیبایی رازآلوده‌ی دلچسبی دارد.
انتهای این راه، چه رویش و سبزی باشد، چه سیلاب و ویرانی ربطی به این لحظه‌ی خوشبوی مسحور کننده ندارد.
توصیف همین لحظه عشق را می‌سازد! :`]

#Rusty