موهات تو نور طلا میشن

موهات تو نور طلا میشن
با دستامون دونه دونه تار موهاتو لمس میکنیم
با چشامون زل زدیم به صورت از ماه بهترونت!
اشک از گوشه چشامون سر می خوره
نمیزاریم بفهمی ،لبخند می زنیم ، سریع با استینمون محکم میکشیم رو صورتمون تا پاک بشه اون روده شوره نحس.

حنجرمون خش خش می کنه جوری که انگار خزون تا حنجره ما هم سرایت کرده باشه.

تا گلو پر شدیم از بغض و آتیش ، سیاه پوشی شده عادتمون و بی ریخته بی ریخت ،
خجالتم نمی کشیم از این بی اختیار نفس کشیدنمون
پر روییم !
خودت همیشه می گفتی بهم
یادته ؟ منم می خندیدم می گفتم باشه باش من پر روئم اصلا

می گم حالا که بحث یادآوری شد
یادته مجبورم می کردی بخندم ؟

یادته گریه می کردم گریه می کردی؟
گذشت ..
حالا دیگه من می فهمم معنیه دوری رو
معنی اجبار رو
معنی بی حسی و خستگی
خو کردیم با تنهایی
نه ما اون پسر سابقیم نه تو اون دختر مهربونه قدیم
تغییر کردیم و اینجوری راحت تریم
با فکرت راه میریم و کار می کنیم و سعی در حفظ بقا داریم و شب ها به مرگ کوتاه مدتی به نام خواب می رویم ، بیدار می شویم و باز این داستان تکراری را از سر می گیریم .
رویا پایان ندارد
میان تمام بودن هایت، نبودنت حقیقت است!

داستانمان همین است ،
همین!... 🍃💔😔
‌‌‌‌‌‌ ‌‌