یه عمر از دور دوست داشتم...

یه عمر از دور دوست داشتم...
نه میشد دل رو زد به دریا و اعتراف کرد
نه صبرم اندازه یعقوبه....
من فقط اینو میدونم تو رو دوست دارم
اما تو نمیدونی...نمیشه که بدونی...
همونجایی که ابی میخونه؛ "با تو در نهایتم من"همونجام من...
.
خیلی سخته نتونی بری جلو و بگی
و تا لحظه مرگت نتونی فراموشش کنی...
بعضیا میگن؛گفتن علاقه آدم رو سبک بال میکنه
و بعضیا پشیمونن از غروری که شکسته شده...
اما مگه چقدر میشه با یه نفر توی رویاهات ادامه بدی؟!
خلا احساسی که به زبون آورده نشده،آدم رو نابود میکنه...
ولی من از اینکه بدونی و نخوای کاری کنی برام میترسم...
فکر اینکه میدونی یکی توی این دنیا
تو رو اندازه دنیاش میخواد و تو بهش پشت پا زدی
مثل گلوله خوردن وسط جنگ نابرابر...
اگه ندونه که برات همه چیزِ،قشنگ تر...
اگه نفهمه که همای سعادتته،هیج وقت نمیره...
اینجا انگار آدما به شنیدن علاقه و دلبستگی گوشاشون عادت نداره...اینجا فراموش شده موندن به پای هم و پیر شدن...

اگه کسی رو هیچ وقت نداشته باشی
حالت خوبه و خیالت تخت
اما اگه کسی باشه و بخوای فکر کنی که نیست،سخته...
برای همینه که،آخرین حرف ها همیشه به این ختم میشه:
"کاش هیج وقت نمیدیدمت...."